Nigdy nie daj sobie wmówić, że Twoje życie nie ma sensu, że jest pozbawione wartości. To nieprawda. Ludzie, którzy to mówią, starają się leczyć własne rany, raniąc innych. Im to nie pomoże. Tobie, jeśli na to pozwolisz, może zaszkodzić. [Marcin Kaczmarczyk] ❤

poniedziałek, 6 maja 2013

Trzy oblicza miłości.


Dogonić szczęście
Lucy Gordon

 
Wydawnictwo: Harlequin/ Mira
Oprawa: miękka
Rok wydania: 2013
Liczba stron: 460

ocena: 4/ 6







    Lucy Gordon to pseudonim Christine Sparks Fiorotto, brytyjskiej pisarki. Swoją karierę zawodową rozpoczęła, jako dziennikarka, ale od 1984 r. zaczęła tworzyć romanse opierając się na własnych doświadczeniach zdobytych w wcześniejszym fachu. Do tej pory napisała ponad 75 książek. Obecnie nakładem wydawnictwa Mira możemy poznać najnowsze dzieło autorki zatytułowane ,,Dogonić szczęście’’. Jej fabuła oscyluje wokół trzech odrębnych historii, w której głównymi bohaterami są bracia pochodzący z włoskiej rodziny Rinucci.

Carlo Rinucci nawiązuje romans z Delli Hadley, z siedem lat starszą od siebie kobietą, znaną producentką filmową. Mężczyzna ma wobec niej jednak poważne zamiary, lecz Delli, wcześniej dwukrotnie rozwiedziona, nie chce ponownie pakować się w stały związek. Co z tego dalej wyniknie?

Ruggiero, brat bliźniak Carla, przed laty zakochał się do szaleństwa w pięknej, fascynującej Sapphire. Niestety po jakimś czasie dziewczyna zniknęła bez śladu. Nieoczekiwanie po kilku latach w życiu Ruggiero pojawia się Polly, która twierdzi, że jego ukochana nie żyje, lecz pozostał po niej ich wspólny ,,owoc’’ tamtych dni. Jak zszokowany mężczyzna zareaguje na wieść, że jest ojcem?

Francesco, trzeci z braci Rinucci, spotyka się z niewidomą Celią i przez wzgląd na jej ułomność pragnie kontrolować każdy krok ukochanej, co w konsekwencji prowadzi do częstych, nieprzyjemnych scysji. Po jakimś czasie Celia nie wytrzymuje presji nadopiekuńczego partnera i decyduje się na rozstanie. Zrozpaczony mężczyzna próbuje walczyć o swoją wybrankę serca, ale czy nie jest na to, aby za późno?

Moje spotkanie z twórczością Lucy Gordon poza paroma zgrzytami przebiegło w miłej, przyjemnej atmosferze. Pierwsza historia niestety nie przypadła mi do gustu. Miałam wrażenie, że została napisana w wielkim pośpiechu i bez większego zastanowienia. Najbardziej drażniło mnie infantylne zachowanie głównych bohaterów, którzy zbyt często i pochopnie wyznawali sobie miłość. Osobiście uważam, że słowo ,,kocham cię’’ powinno być dowodem głębokiego uczucia zamiast wyrazem emocjonalnego impulsu, ale może w przypadku włoskiego temperamentu sprawa wygląda nieco inaczej? Akcja tutaj pędzi z zawrotną prędkością nie pozwalając na chwilę wytchnienia. Jak dla mnie było trochę zbyt dynamicznie i wolałbym spokojniejsze, bardziej dopracowane wątki. Na szczęście druga historia stanowi doskonałą rekompensatę za wcześniejsze irytujące elementy. Tutaj zdecydowanie widać lepszy warsztat autorki. Sceny z udziałem Ruggiero i pełnej kompleksów Polly dostarczyły mi dużej dawki emocji i napięcia, zaś przysłowiową wisienką na torcie był uroczy synek Rinucciego. Ostatnia opowieść również zaskoczyła mnie pozytywnie. Lucy Gordon pokazała, że miłość między niepełnosprawną dziewczyną a zdrowym mężczyzną jest możliwa. Celia zaimponowała mi swoją bohaterską postawą. Nigdy się nie użalała nad swoim kalectwem, wręcz przeciwnie. Z uporem maniaka walczyła o swoje miejsce wśród innych, zdrowych osób.

„Dogonić szczęście” to typowy, współczesny romans o różnych odcieniach miłości. Zapewnia dużą dawkę przyjemnej rozrywki i ekscytujących emocji. Mimo nieudanego początku uważam, że warto przeczytać tę książkę, ponieważ nastraja optymistycznie i poprawia samopoczucie. Szukasz niezobowiązującej, romantycznej literatury z delikatnym włoskim akcentem? Wyjedź, zatem w wirtualną podróż do Neapolu, gdzie bracia Rinucci pokażą ci, jak należy kochać i szanować kobiety. Zapraszam.


                                                                        ***
Wydawnictwo Harlequin / Mira. 



39 komentarzy:

  1. Czasami lubię przeczytać takie książki :)

    OdpowiedzUsuń
  2. klasyczne romanse to zupełnie nie moja bajka. preferuje, gdy za historią idzie coś więcej.

    OdpowiedzUsuń
  3. Nie wiem dlaczego, ale jakoś nie czuję się przekonana. Może nie lubię aż tak "klasycznych" romansów. Wolałabym może domieszkę wartkiej akcji. Sama nie wiem.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ależ wartka i dynamiczna akcja tutaj jest i to nawet w nadmiarze, tak więc śmiało sięgaj, po ,,Dogonić szczęście''.

      Usuń
  4. szczerze to nie wiem - nie jestem fanką typowych romansów, ale czasem lubię przy nich odpoczywać. może...

    OdpowiedzUsuń
  5. Z chęcią po nią sięgnę w wolniejszym czasie.

    OdpowiedzUsuń
  6. Książka już czeka na mojej półce. Po Twojej recenzji jestem jej bardzo ciekawa.

    OdpowiedzUsuń
  7. Tym razem nie dla mnie, a na pewno nie na teraz. Może w wakacje o tej książce pomyślę.

    OdpowiedzUsuń
  8. Nie przepadam za typowymi romansami, więc tą książkę sobie raczej odpuszczę :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Przyjemna lekturka. W wolnym czasie chętnie sięgnę. :)

    OdpowiedzUsuń

  10. Niezbyt lubię czytać takie typowe romanse:)

    OdpowiedzUsuń
  11. Nie raczej nie, a przynajmniej nie w najbliższym czasie. :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Często tak jest, że po mało zachęcającym początku, akcja nabiera tempa, a opowiadana historia zaskakująco zaczyna nam się podobać.

    OdpowiedzUsuń
  13. Myślę, że najbardziej spodobałoby mi się opowiadanie numer 3. Wydaje się takie dojrzałe. Nie przepadam za ciągłymi, egzaltowanymi wyznaniami miłosnymi.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Również uważam trzecie opowiadania za najbardziej dojrzałe, ponieważ oprócz związku między niepełnosprawną a pełnosprawną osobą znajdziemy tutaj głębie przekazu mówiącą o tym, że kalectwo, to nie koniec świata, że będąc osoba ułomną można w miarę normalnie funkcjonować w rzeczywistym świecie.

      Usuń
  14. O popatrz! Ja także mam tę książkę do recenzji. Niestety jeszcze nie zaczęłam jej czytać, ale to kwestia czasu :) Cieszę się, że jesteś z niej zadowolona.

    OdpowiedzUsuń
  15. Ne czytuję romansów, a jeśli już raz na jakiś czas po owy sięgnę, mam wobec niego spore wymagania. Nie wiem, jakie odczucia miałabym po tej ksiażce, ale jak na razie sobie odpuszczę ją.

    OdpowiedzUsuń
  16. Mmm, ani fabuła ani okładka jednak mnie nie przyciągają;) Dużo lepszych, równie lekkich propozycji kusi :)

    OdpowiedzUsuń
  17. Idealna na lato, na chwile relaksu :)

    OdpowiedzUsuń
  18. Pierwsza, ani druga historia mnie specjalnie nie interesują. Trzecia zaś do kompletnie inna para kaloszy, bo pokazuje związek pomiędzy osobą pełnosprawną, a niepełnosprawną. Po lekturze książki "Świat w moich oczach" wiem, na jak wiele stać osoby niewidome, więc historie tego typu zwyczajnie mnie interesują. Partner musi nauczyć się, że jego druga połówka nie wymaga ciągłej opieki i świetnie potrafi poradzić sobie sama.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda, że trzecie opowiadanie jest zupełnie inne fabularnie, gdyż oprócz zwyczajnego romansu autorka pokazuje osobę niewidomą, która nie użala się nad swoim kalectwem, tylko odważnie idzie przez życie biorąc np. udział w ekstremalnych sportach- tak było w przypadku Celii, dlatego bardzo mi się spodobała owa historia, gdyż zwiera wiele wartościowych przesłanek mówiących o tym, że ślepota, to nie koniec świata, że można z nią normalnie żyć i funkcjonować.

      Usuń
  19. Lektura jeszcze przede mną. Spojrzałam więc tylko na ocenę. Tak jak przypuszczałam będzie to chyba lekkie, nie wymagające myślenia czytadło.

    OdpowiedzUsuń
  20. Romans? To raczej nie książka dla mnie;)

    OdpowiedzUsuń
  21. I tak i nie. Romans jako gatunek może być, jednak forma każdego z opowiadań jaką autorka przedstawiła, wydaje się taki jak każda inna książka o podobnej tematyce. To znaczy schematycznie. Raczej odpuszczę sobie tym razem :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Stosunek mam ambiwalentny. Muszę to jeszcze przemyśleć.

    OdpowiedzUsuń
  23. Zgadzam się z Tobą we wszystkim! Ta pierwsza historia mnie bardzo irytowała... Myślałam, że nie do czytam do końca. Na szczęście dwie ostatnie były dużo lepsze co w sumie uratowało całość;)

    OdpowiedzUsuń
  24. Lubię romanse, ale jest ich już tyle, że naprawdę ciężko trafić na coś oryginalniejszego. Może kiedyś sięgnę po tę książkę, kto wie.
    pozdrawiam! :)

    OdpowiedzUsuń
  25. Witaj - pięknie i bardzo ciekawie tu u Ciebie.Jeśli pozwolisz to rozgoszczę się na dłużej.W wolnym czasie zapraszam w odwiedzinki do Dobrych Czasów.Pozdrawiam i życzę chwili wolnego na relaks z książką.J.

    OdpowiedzUsuń
  26. Och, takie książki czasami się przydają - na rozluźnienie idealne! :)

    OdpowiedzUsuń
  27. I nie dla mnie... jejciu, a lubię dłuższe opowiadania. Tym razem jednak podziękuję, nie moje klimaty.

    OdpowiedzUsuń
  28. Oooo chętnie przeczytam :) ostatnio mam nastrój na takie historie :)

    OdpowiedzUsuń
  29. Chętnie bym zajrzała do tej książki:)

    OdpowiedzUsuń
  30. Lubię sobie cos takiego poczytac od czasu do czas :)

    OdpowiedzUsuń

Zaglądaj, czytaj, przegryzaj moje słowa, ale wychodząc, zostaw po sobie niezatarty ślad swojej obecności...