''Dobrze, że jesteś'' pod patronatem LŚC

Dobrze, że jesteś
Monika Sawicka
 
Wydawnictwo: Replika
Data premiery: 8 września
Ilość stron?
Ocena: 5/6
Patronat:
LITERACKI ŚWIAT CYRYSI

   

     Ile ciężaru człowiek jest w stanie unieść na swych barkach, zanim upadnie?

  Kornelia jako dziecko nigdy nie zaznała ciepła i rodzinnego szczęścia. Dlatego kiedy nadarzyła się okazja, by wyrwać się z dalekiego od ideału domu, postanowiła z niej skorzystać. Niestety na jej drodze stanął mężczyzna daleki od ideału.

''Spośród tysiąca książąt na białym koniu, wybrała sobie właśnie tego, który miał ją krzywdzić.''

  Jak dalej potoczą się losy Kornelii? Czy w jej życiu kiedyś zaświeci słońce? A może szczęście nie jest jej pisane?

  Monika Sawicka to bardzo oryginalna i barwna osobowość. Jest założycielką – wraz z Anną Brędowską – ''VADE-MECUM – chodź ze mną'' im. Sandry Brędowskiej oraz autorką wielu książek, między innymi: ''Kruchość porcelany'', ''Serwantka'', ''Mimo wszystko'', ''Demi-sec'', ''7 kolorów tęczy'', ''Kolejność uczuć'' oraz ''Szeptem''. Więcej można dowiedzieć się z oficjalnej strony pisarki: http://www.monikasawicka.pl/o-mnie.html.

  Tak trudno ubrać w słowa multum uczuć, które się we mnie kotłują po przeczytaniu ''Dobrze, że jesteś''. Ta powieść budzi naprawdę silne emocje – od napięcia, do wzruszenia. Fabuła jest bardzo zawiła i intrygująca, ale to tylko podkreśla jej charakter. Obserwujemy pogmatwane losy młodej kobiety, której życie nigdy nie rozpieszczało.

  ''Z dziennika Kornelii
Wiesz, jakie mam wspomnienia z dzieciństwa? Nie widzę roześmianej dziewczynki siedzącej tatusiowi na kolanach. Nie widzę szczęśliwej nastolatki z nadzieją patrzącej w przyszłość. Wiesz, co widzę? Widzę płaczącą dwunastolatkę, która biegnie za pijanym ojcem goniącym matkę i chwyta obiema dłońmi za tasak, którym on się na tę matkę zamierza.''

  Następnie jako nastolatka doświadcza kolejnej tragedii, która brutalnie pozbawia ją dziewczęcej radości i poczucia własnej wartości. Jednak to nie koniec pasma nieszczęść. Wychodzi za mąż za mężczyznę skłonnego do agresji.

''Powinna była odejść, gdy na miesiąc przed ślubem, pchnął ją tak mocno, że wbiło ją w kąt pokoju. (…) Kiedy ją popchnął, nosiła już pod sercem dwumiesięczne dziecko. (…) Powinna była odejść po tym, jak po raz pierwszy uderzył ją w splot słoneczny, a ona złożyła się jak scyzoryk, łapiąc powietrze jak karp tuż przed egzekucją. Powinna była odejść po tym, jak podciął jej nogi, a ona runęła na plecy. Stał nad nią i kopał, wyrzucając z siebie obelżywe, tnące jak samurajski miecz, słowa.''

  Mogłoby się wydawać, że limit cierpień już się wyczerpał. Nic bardziej mylnego. Czeka nas jeszcze wiele niespodzianek, nie zawsze dobrych. Autorka porusza wiele ważnych i zarazem trudnych tematów dotyczących przemocy wobec kobiet, alkoholizmu, radzenia sobie ze śmiercią bliskich lub desperackiego poszukiwania miłości. Dużo tu bólu, samotności, rozczarowania. Ale znajdziemy też dobre wspomnienia, które pokazują, że mimo bolesnych doświadczeń trzeba żyć dalej. Wszak nadzieja umiera ostatnia.

  Ciężko mi jednoznacznie ocenić tę pozycję. Jest bardzo specyficzna, przynajmniej dla mnie. Sporo tu przemyśleń z pogranicza filozofii i psychologii egzystencjalnej. Początkowo czułam się przytłoczona wszelkimi rozważaniami nad sensem i celem ludzkiego życia, ale z czasem zaczęłam coraz bardziej otwierać swój umysł i po swojemu analizować skomplikowaną osobowość człowieka. Szczególnie zaintrygowało mnie dziedziczenie wzorca przemocy. Czy rzeczywiście dzieci wychowujące się w rodzinach patologicznych, chcąc nie chcąc przyswajają sobie zachowania dorosłych? W dodatku są przekonani, że przemoc to najlepszy i najbardziej skuteczny sposób rozwiązywania konfliktów. W takiej sytuacji znalazła się nasza bohaterka. Kiedy w jej małżeństwie zaczęło się źle dziać, nie wpadła w panikę, bo przecież zwyczajnie przywykła do domowego terroru. Niestety wielu jest takich ludzi biernie poddających się temu, co niesie dzień. Rezygnują z siebie, poświęcają swoje własne istnienie w obawie przed porażką. Bolesne, ale prawdziwe. 

''Nie potrafiłam dostrzec koła ratunkowego, bo tak naprawdę moja podświadomość dawno, dawno temu zapisała fałszywy kod: ZOSTAŃ TU, BO TU JEST BEZPIECZNIE. ZNASZ TĘ ŚMIERDZĄCĄ STRACHEM PIWNICĘ, TO TWOJA PIWNICA, TWOJE MAŁE PRYWATNE PIEKIEŁKO. WIESZ, CZEGO SIĘ SPODZIEWAĆ. JEŚLI WYJDZIESZ, BYĆ MOŻE BĘDZIE GORZEJ.''

  Jestem pod dużym wrażeniem książki; to bardzo realistyczna fikcja napisana z niezwykłą wrażliwością i niepowtarzalną ekspresją. Dominują tu elementy liryki, ale nie brak też jasnego, konkretnego przekazu. Na początku każdego rozdziału zamieszczono miniatury poetyckie autorstwa Kai Kowalewskiej. Niektóre z tych utworów wręcz dotykają dna duszy. Oprócz tego znajdziemy dodatkowe informacje, które pomogą nam np. rozpoznać toksyczny związek, pokażą, jak wyleczyć się z miłości lub jak nie dać sobą manipulować. Niezwykle pomocny dodatek. W tekst wpleciono również listę piosenek, które inspirowały autorkę podczas pisania tej historii – sami polscy wykonawcy (z czego ogromnie się cieszę): Edyta Geppert, Maryla Rodowicz, Michał Bajor, Urszula, Andrzej Piaseczny itp. Dzięki temu powieść nabrała wyjątkowego charakteru i głębi.

  Nie jest to kolejna banalna lektura do poczytania dla rozrywki. Wprost przeciwnie. To twarda szkoła życia, która pokazuje, że mimo bólu, cierpienia i wielu innych przeciwności trzeba pozbierać się, wziąć los w swoje ręce i iść naprzód ku nieznanemu… Serdecznie polecam! 

*** 
Fan Page książki:  klik 
KONKURS na moim FP: klik
Wydawnictwo Replika.