''Opowieści zza rzeki'' Artur Justyński

Opowieści zza rzeki

Artur Justyński

Wydawnictwo: POLIGRAF

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 186

Ocena: 9/10

„Dorastałem, kochając i szanując opowiadania. Wydawały mi się najczystszymi i najdoskonalszymi dziełami ludzkimi: w najlepszych nie znalazło się ani jedno zbędne słowo. Jedno machnięcie ręki autora i nagle powstał świat, mieszkający w nim ludzie, idee. Początek, środek i koniec, które zabiorą was przez cały wszechświat i doprowadzą z powrotem…” [Neil Gaiman]

  Artur Justyński urodził się nad Ochnią, dorastał nad Skrwą i Słudwią, studiował nad Nerem, Odrą i Wartą, pracował nad Wisłą. Obecnie mieszka nad Odrą, pracuje nad Wartą, wędruje nad Iną, a odpoczywa nad Małą Gunicą.

   ,,Opowieści zza rzeki'' to debiut literacki autora, będący zbiorem 12 różnych opowiadań. Nie ukrywam, że nie jestem zwolenniczką krótkich form, zarówno w literaturze, jak i w filmie. Zdecydowanie wolę pełnowymiarowe powieści. Mimo to postanowiłam zaryzykować i przeczytać niniejszą antologię. I Wierzcie mi bądź nie, ale to była jedna z lepszych decyzji, jaką ostatnio podjęłam. Dostałam bowiem danie najwyższej klasy, prezentujące różne oblicza fantasy i science-fiction, przepojone elementami realizmu magicznego, pradawnych pogańskich wierzeń i onirycznych wizji, które nie tylko oszałamia swoją oryginalnością, ale przede wszystkim prowokuje do przemyśleń i jest źródłem wielu refleksji. Czego chcieć więcej? Jestem oczarowana! 

  Poziom utworów zawartych w tej publikacji jest naprawdę wysoki, nie ma tutaj żadnych potknięć, niedopracowanych wątków lub nietrafionych opowieści. Pan Artur zadbał, by każdy detal, najmniejszy szczegół został dopracowany w stu procentach. W efekcie otrzymujemy efektowną, niebanalną formę przekazu treści, która (moim zdaniem) zachwyci nawet najbardziej wymagającego odbiorcę. Nie zamierzam rozkładać na czynniki pierwsze wszystkich opowiadań, dogłębnie je analizować czy porównywać je z innymi, gdyż mogłabym w nieskończoność rozdrabniać się nad zaletami zdecydowanej większości tekstów. Niemniej jednak wspomnę o tych, które wywarły na mnie największe wrażenie. Na pierwszy ogień idzie opowiadanie ,,Przebudzenie''. To historia mężczyzny, którego nawiedzają dziwne, strasznie realistyczne koszmary senne. 

,,– Zaczęło się jakiś tydzień temu. Którejś nocy śniło mi się, że się obudziłem gdzieś, w jakimś szpitalu, w białej sali. Byłem tak zmęczony, że nie mogłem wstać. Tak obolały i słaby, że z ledwością mogłem usiąść. Ta moja niemoc była tak bardzo namacalna, tak realna, jak gdyby nie był to sen. Potem, tej nocy, kiedy strąciłem lampkę, znowu miałem ten sam sen. Ta sama sala. Pielęgniarka przyszła i coś do mnie mówiła, nie rozumiałem jej. Ledwo mogłem wstać z łóżka. Przyszedł lekarz. Mówił do mnie, pytał jak się czuję. Zacząłem się bać, bo chciałem się obudzić, ale nie mogłem. Z tamtej strony wyglądało to tak, że muszę szybko zasnąć, aby wrócić tutaj.''

  Początkowo nie wiedziałam, o co tu chodzi. Snułam różne mniej lub bardziej prawdopodobne hipotezy, ale nic zdawało się do siebie nie pasować. Tymczasem prawda okazała się o wiele bardziej zatrważająca niż mogłoby się wydawać. Przygotujcie się na mocny wstrząs! 

 Równie niepokojące jest opowiadanie ,,Gabriel'' skupiające się na losach pewnego księdza, który podczas mszy świętej doświadcza bliskiego spotkania z najprawdziwszym złem. Co z tego wyniknie? Przekonajcie się sami.

<<„Spokojnie Gabrielu, tylko spokojnie, wytrzymasz – to nie są halucynacje”. Tego, że wszystko dzieje się naprawdę był pewny i fakt ten paraliżował go. Niewypowiedziany strach ogarnął całe jego ciało i zawładnął umysłem, nie pozwalając na najmniejsze drgnięcie choćby jednego mięśnia.>>

 Świetna jest także opowieść ,,AERODROMOFOBIA'' traktująca o losach bardzo zasadniczego i nad wiek poważnego, urzędnika państwowego o imieniu Władek. Mężczyzna po raz pierwszy w swoim trzydziestotrzyletnim życiu leci samolotem na dwudniowe sympozjum do Turcji. Niestety w wyniku nieprzewidzianych okoliczności pilot zmuszony jest wylądować w w Tirgoviste, pradawnej stolicy Transylwani. Miejscowa społeczność nieoczekiwanie bierze Władka za Vlada III Tepesa z zakonu Dracul – hospodara wołoskiego, prawowitego władcy Valahi. Czy rzeczywiście i jak to możliwe, aby zwyczajny urzędnik państwowy był Drakulą?

,,Nigdy przecież w monasterze Snagov, na wyspie jeziora o tej samej nazwie, gdzie został pochowany, nie znaleziono trumny z jego ciałem. ''

   Zapewniam Was – będziecie zaskoczeni. 

  Niezwykle intrygujące okazało się także opowiadanie ,,Wypadek''. Wyobraźcie sobie czołowe zderzenie dwóch samochodów. Nic nadzwyczajnego – prawda? Bo najciekawsze dopiero przed Wami. Otóż policja z zaskoczeniem odkrywa, iż zwłoki dwóch mężczyzn z wypadku należą do tego samego człowieka.

,,Co prawda DNA będzie identyczne u jednojajowych bliźniąt, ale nie linie papilarne ani zęby. Ja wiem, że to nie możliwe, ale to fakt. To ten sam człowiek – krew, DNA, linie papilarne, rentgen szczęki, wszystko to samo.''

  Czy można logicznie jakoś to wytłumaczyć? Oczywiście, acz pod warunkiem, że otworzycie swój umysł na szeroko pojmowaną metafizykę.

  Generalnie każde opowiadanie, choć w zasadzie inne, trochę takie surrealistyczne - przykuwa uwagę, ale co ważniejsze – wywołuje przeróżne reakcje. Zadziwia, szokuje, rozbawia, a niekiedy nawet wzrusza. Autor z pozornie oklepanego tematu stworzył pokrętne zwierciadło rzeczywistości, okraszone bogato absurdami, wzbogacając go jednak o wiele innowacyjnych rozwiązań. Z właściwym sobie dystansem ukazuje lęki i słabości ludzi oraz przerażającą stronę współczesnego świata. Niejednokrotnie wymusza na nas, abyśmy zajrzeli do najgłębszych zakamarków swojego istnienia, abyśmy zadali sobie fundamentalne pytanie: Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd faktycznie zmierzamy? Odpowiedź czasami wydaje się prosta, a niekiedy staje się zagadnieniem o wiele bardziej złożonym, racjonalnie nie do pojęcia.

  Trzeba podkreślić, że pod względem warsztatowym książka prezentuje się wyjątkowo nieźle, trudno mówić tu o jakichkolwiek niedociągnięciach. Pan Artur wie, co ma do przekazania światu i robi to w niezwykle alternatywny sposób. Wprost zadziwia swoją fantazją i bogactwem wyobraźni. Jego teksty obfitują nie tylko wartką akcję, pełną zagadkowych sytuacji, parapsychologicznych zjawisk i niewyjaśnionych zdarzeń, ale również zawierają ciekawy rysunek postaci, starannie budowany suspens oraz psychodeliczny, tajemniczy, hipnotyzujący klimat. Ponadto jest mistrzem niedopowiedzeń, wieloznacznych aluzji i nieszablonowych, otwartych zakończeń. Nie wykłada przysłowiową kawę na ławę, lecz pozostawia czytelnikowi miejsca na własną interpretację. Generalnie nie mam się do czego przyczepić. Może jedynym maleńkim minusem są stosunkowo krótkie historyjki. Mogłoby być jeszcze bardziej rozbudowane i pełniejsze. Wszak dobrej lektury nigdy dość. Na szczęście autor ma w planach wydanie powieści ,,Cichy Zachód'', gdzie mam nadzieję, pokaże swoje dzieło w pełnej krasie. Już nie mogę się doczekać. 

Podsumowując:

  ,,Opowieści zza rzeki'' to fascynująca, przewrotna i niejednoznaczna w ocenie antologia, która wyróżnia się unikalnym stylem, specyfiką stawianych problemów i odmiennym podejściem do tego, co prawdziwe, a co jedynie wyimaginowane. Wciąga już od pierwszych stron, frapuje i zastanawia, ale przede wszystkim zapewnia wiele godzin znakomitej intelektualnej rozrywki. Jednym słowem - pozycja warta każdej wydanej na nią złotówki. Zdecydowanie polecam.

Zachęcam do przeczytania fragmentu zbioru opowiadań: KLIK

PRZEJDŹ DO SKLEPU