''DWA ZWYKŁE SŁOWA'' Ashley Rhodes-Courter # PATRONAT MEDIALNY

DWA ZWYKŁE SŁOWA

Ashley Rhodes-Courter

Przekład: Martyna Plisenko

Tytuł oryginału: Three Little Words

Data premiery: 13 marca 2018

Ocena: brak

Patronat medialny:

Słoneczko, jesteś moim dzieckiem, a ja jestem twoją matką. Musisz szanować osobę, która się tobą zajmuje, ale pamiętaj, że to nie jest twoja mama.

  Ashley Rhodes-Courter spędziła dziewięć lat swojego życia w czternastu różnych domach zastępczych, żyjąc dla tych słów. Nawet gdy jej matka kompletnie się zatraciła, Ashley nie porzuciła wiary w ich nieprzewidywalną, rozpadającą się relację, cały czas coraz bardziej i bardziej pogrążając się w system opieki społecznej.

  Bolesne wspomnienia tego, jak została zabrana z domu, szybko zostają pożarte przez koszmary jej nowego życia, gdzie Ashley przerzucana jest pomiędzy pracownikami społecznymi, przenoszona ze szkoły do szkoły, i gdzie musi przetrwać manipulacje i upokorzenia ze strony rodziny zastępczej. W tym inspirującym, niezapomnianym pamiętniku Ashley znajduje odwagę, by osiągnąć cel – a jednocześnie odkryć siłę własnego głosu.

  Ashley Rhodes-Courter jest działaczką społeczną, zasiadającą w wielu lokalnych, krajowych i międzynarodowych radach dla agencji i grup związanych z działalnością na rzecz zdrowia psychicznego, praw człowieka, edukacji i pracy socjalnej. Jako rzeczniczka reformy systemu opieki zastępczej w Stanach Zjednoczonych głośnio mówi o trudnej sytuacji dzieci objętych opieką zastępczą oraz czekających na adopcję.

  ''Dwa zwykłe słowa'' to niezwykły pamiętnik, w którym autorka opisuje swoje własne doświadczenia z pobytu w czternastu domach zastępczych, stanowiący rozbudowaną wersję eseju opublikowanego w ,,New York Times Magazine'' Jako książka szybko trafił na listy bestsellerów. Ashley przekuła swój ból w siłę, a jej inspirująca opowieść o odporności, filantropii i pokonywaniu kolejnych trudności trafia do serc czytelników w każdym wieku i z różnych środowisk. Strona internetowa autorki: http://rhodes-courter.com/

  Jestem wstrząśnięta tą lekturą. Ileż w niej bólu, krzywd i niesprawiedliwości. Aż serce się kraje. Autorka z właściwą sobie bezpretensjonalnością opowiada o trudnym dzieciństwie spędzonym w przymusowym odłączeniu od matki, o szwankującym systemie opieki zastępczej, a także o odnalezieniu bezpiecznego i kochającego domu. Polegając na swojej pamięci oraz na różnego rodzaju dokumentacji, między innymi na aktach sądowych bądź na artykułach prasowych – relacjonuje przykrą rzeczywistość, w której przyszło jej żyć. Nie przypuszczałam, że pobyt w pieczy zastępczej może wiązać się z tak traumatycznym doświadczeniem. Dotychczas byłam przekonana, że to znacznie lepsze rozwiązanie, aniżeli egzystencja dziecka w jego własnej, patologicznej rodzinie. Ale jak widać, nie wszystko złoto, co się świeci, i to, co na pierwszy rzut oka wydaje się atrakcyjne, w gruncie rzeczy może być wielkim koszmarem.

  Najbardziej poraziło mnie barbarzyńskie opiekunów zastępczych. Szczególnie mam tu na myśli małżeństwo Mossów, którzy często stosowali przemoc psychiczną i fizyczną wobec swoich podopiecznych np. bili ich drewnianą packą, podtapiali w gorącej wodzie, nie dawali im jedzenia, grozili bronią palną, odmawiali opieki medycznej, zmuszali do stania w dziwacznych pozycjach, picia ostrego sosu i biegania w upale etc.

<<…niektórzy starsi chłopcy byli tak głodni, że nocą kradli przekąski. Gdy pani Moss odkryła ich przestępstwo, zamknęła chłopców na klucz w ich sypialni, w której były przesuwane, przeszkolone drzwi otwierające się na wewnętrzną jadalnię.

– Pomachajcie przed nimi swoimi kanapkami. – Pani Moss zachęcała, żebyśmy się z nimi drażniły.>>

  Krew się burzy, czytając takie okropieństwa. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że nikt nie dawał wiary zeznaniom małoletnich pokrzywdzonych, gdyż Mossowie byli mistrzami manipulacji i bardzo zręcznymi kłamcami, którzy doskonale pogrywali z innymi, żeby uzyskać to, co chcą. Toteż na nic się zdały próby wołania o pomoc. Czy zatem kiedykolwiek sprawiedliwości stało się zadość? Przekonajcie się sami.

  Mimo bardzo pesymistycznego wydźwięku książka zawiera także zauważalny optymistyczny akcent, dający nadzieję na wyjście z najgorszego zła. Po wielu latach gehenny Ashley w końcu trafia do ''normalnego'' domu,  pełnego ciepła, zrozumienia i serdeczności. Szybko jednak okazuje się, że dotkliwie zraniona, nieufna i oschła w stosunku do obcych dziewczynka – nie potrafi w pełni otworzyć siebie i pokochać swoich nowych rodziców. Czy mimo to uda się jej uciec przed demonami z przeszłości i odnaleźć spokój? A może los ma wobec niej zgoła inne plany?  Autorka mądrze uświadamia nam, że adopcja, to bardzo delikatna materia. Wymaga ogromnej empatii, tolerancji i cierpliwości. Nie zawsze bowiem wystarczą chęci bezinteresownego obdarowania drugiego człowieka miłością, czułością i troską. Czasami trzeba przejść przez  dłuższą drogę i z większą liczbą wybojów, aby docenić i obiektywnie spojrzeć na posiadane przez nas wartości.

<<Adopcje są jak bardzo delikatne prace w cieplarni, ze szczepieniem i przesadzaniem. Niektóre szczepki się nie przyjmują. Mojej się udało, zapuściła korzenie i zakwitła, pomimo konieczności przywyknięcia do nowej gleby i klimatu. Jednak nie zapomniałam, gdzie są moje korzenie.>>

  Całość napisana jest w swoistej formie reportażu z zastosowaniem narracji pierwszoosobowej z perspektywy Ashley, dzięki czemu czytelnik ma lepszy wgląd w jej przemyślenia i sposób postrzegania świata. Język jest prosty w odbiorze, opisy nad wyraz plastyczne, zaś akcja wciągająca od samego początku do końca, nie ma nudnych momentów ani dłużyzn. Ciekawym dodatkiem  wzbogacającym walory książki są zdjęcia zamieszczone przed epilogiem. To fotografie przedstawiające Rhodes-Courter w różnych etapach jej życia, które stanowią namacalny dowód na potwierdzenie jej słodko-gorzkich wydarzeń. Krótko mówiąc — wartościowa literatura godna poznania.

Podsumowując:

  ''Dwa zwykłe słowa'' to autentyczna i przeszywająca na wskroś historia młodej osoby, która przetrwała najcięższe chwile w placówkach zastępczych, aby szerzyć świadectwo swoich szokujących przeżyć. Z niezłomną odwagą pokazuje, że pomimo licznych przeszkód, jakie napotykamy na co dzień, zawsze warto wierzyć w ludzi, lepsze jutro oraz w marzenia, nawet jeśli są odległe i trudne do spełnienia. A zarazem w piękny sposób daje nam do zrozumienia, że ,,Dom nie jest tam, gdzie mieszkasz, ale tam, gdzie cię rozumieją.''. Serdecznie polecam. Emocje gwarantowane.

PRZEJDŹ DO SKLEPU