Wywiad z Romą Nowicz

Agnieszka Kamińska (Akami)
We mnie ojciec zakorzenił miłość do chleba ze smalcem i cebulką i do czytania jednocześnie. Dosłownie. Czy Pani ucztom czytelniczym towarzyszą uczty kulinarne, czy jest Pani przeciwniczką jedzenia nad książką?

Jest to jedna z najprzyjemniejszych rzeczy, jakie można sobie wyobrazić. Ma jednak swoje minusy, podobnie jak jedzenie podczas oglądania telewizji, bo nie kontrolujemy swojej sytości i możemy po prostu zjeść więcej, niż powinniśmy. Osobom, które muszą się w tej kwestii pilnować, nie polecam.

Laurel - NAGRODA

Czego chciałaby się jeszcze Pani w życiu nauczyć?

Żeglować.

W spodniach na wsi czy w spódnicy w stolicy – gdzie czułaby się Pani lepiej?

Lubię i miasto, i wieś. Zapewne po miesięcznym pobycie na wsi zatęskniłabym za miastem. Będąc zaś w mieście przez cały czas, muszę od czasu do czasu uciec na jakieś odludzie.

Sylwia*książka na prezent*

Kiedy pisze Pani powieść, to jak wygląda codzienność? Czy nie wychodzi Pani z domu przez kilka dni, a może w nocy, gdy wszyscy śpią. Czy codzienność nie miesza się z fabułą, którą ma Pani w głowie?

Normalnie pracuję, zatem nie mam zbyt wielu możliwości, by zaszyć się na kilka czy kilkanaście dni i pisać. Nie, codzienność nigdy nie miesza mi się z fabułą, odróżniam fikcję od rzeczywistości, choć oczywiście w moich książkach pojawia się wiele inspiracji z mojego otoczenia. 

Kinga Grabowska

Zdradzi nam Pani, co sprawia Pani największą trudność w czasie pisania książki?

Wyrażanie emocji podczas scen erotycznych, bo nie chciałabym, aby to miało jakieś oparcie w rzeczywistych relacjach, a nie na zasadzie „jak sobie wyobrażam emocje” podczas określonych sytuacji. 

Gdyby miała Pani możliwość wcielenia się w któregoś ze swych bohaterów i przeżycia opisywanej przez Panią historii, kogo by Pani wybrała i dlaczego?

Gdybym miała taką możliwość, zapewne zachowałabym się inaczej niż moi bohaterowie, więc chyba w żadnego w stu procentach.

ElaR

Jakie barwy towarzyszą Pani podczas pisania?

Różne, ale najbardziej lubię kolor błękitnego nieba i zieleń trawy.

Anna G.

Co Pani czuje, pisząc książkę? Ma Pani jakiś rytuał wieńczący napisaną książkę?

Czuję emocje, niejako utożsamiam się z emocjami moich bohaterów. Tak, mam rytuał. Gotuję wtedy jakąś smaczną potrawę, na przykład arroz con pollo. Polecam :)

Aneta Królak

Ile jest czytelników, tyle jest opinii na temat Pani książek, są pozytywne i negatywne. Pisarz jest narażony na krytykę: czy śledzi pani recenzje książek na blogach, jak Pani się odnosi do nich, ma Pani swoje ulubione? 

Chyba każdy autor śledzi opinie o swoich pracach. Niektóre są dobre, inne gorsze, a jeszcze inne niezrozumiałe. Na przykład ostatnio ktoś zarzucił mi nadmiar erotyki. W erotyku… To tak, jakby czytać kryminały i mieć pretensje, że pojawiają się tam trupy, policjanci i śledztwo. 

Sabina

Pracuje Pani jako pedagog – jak wygląda w dzisiejszych czasach praca z młodzieżą?

Myślę, że moje pokolenie było nieco bardziej zdyscyplinowane, ale chyba mniej wolne. Dzisiaj młodzież nie zważa na takie drobnostki, jak na przykład kindersztuba. Inna sprawa to wpływ internetu. Wielu młodych ludzi wciąż wierzy, że jeśli coś się pojawia się w sieci, jest prawdą. Praca pedagoga jest na równi uskrzydlająca, co niewdzięczna, ale bardzo ją lubię. 

Co pół-Włoszce podoba się najbardziej w Italii?

Serdeczność, celebrowanie posiłków. Dzisiaj, gdy słucham o tym, co dzieje się we Włoszech, potrafię jedynie się martwić o bliskich, którzy tam mieszkają i muszą sobie radzić z obecną sytuacją. Na szczęście na razie choroba ominęła moich bliskich, ale nie wiem, jak będzie jutro.

Karolina

Czy noc, wieczorowa pora, pomagają „rodzić” Pani nowe pomysły na powieści i jeśli tak, to dlaczego akurat ta pora dnia?

Zawsze piszę wieczorami, więc nie wiem, jakby to było „rodzić” książki o innej porze dnia. Cisza, spokój, blask gwiazd, mój laptop i głowa wypełniona historiami, które trzeba opowiedzieć… Czy mogłoby być lepiej?

Jakie to uczucie być kreatorem świata – świata powieści, gdzie się jest twórcą, projektantem, wręcz artystą, głównym architektem swojego dzieła?

Z jednej strony to rewelacyjne uczucie, z drugiej – czasami nadchodzi uczucie pustki, niemocy i ten świat nagle zaczyna się rozpadać. Można się wtedy poddać i rzucić swoje pisanie w kąt albo poczekać, aż ponownie nadejdzie moc kreacji.

martucha180

Czym dla Pani jest SŁOWO?

Słowo jest tym samym, co przytulenie albo uderzenie kogoś. Może kogoś uszczęśliwić albo bardzo skrzywdzić. 

Do czego/do kogo chciałaby Pani wrócić?

Czasami chciałabym wrócić do czasów, gdy miałam pięć lat i mogłam bawić się lalkami. Uwielbiałam urządzać domki dla lalek.

Krzysiek G

Co Pani stawia na pierwszym miejscu w swoim życiu, pomijając pisanie?

Rodzinę, miłość. To wiąże się ze sobą.

Czy dotychczasowe życie przebiega zgodnie z założeniami i czy są rzeczy, których jako osoba twórcza ominęły Panią, to mogło by odmienić los?

Nie znam człowieka, którego życie przebiegałoby zgodnie ze wszystkimi założeniami. Nie wiem, co jest takiego, co mnie ominęło. Zapewne mnóstwo rzeczy, przecież mogłabym na przykład zostać aktorką i zdobyć Oscara :)

Viki

Skąd czerpie Pani pomysły na fabułę swoich powieści?

Najczęściej to życie podsyła mi pomysły na fabułę.

Gdyby mogła Pani spędzić jeden dzień ze znaną osobą, to kto to by był?

Z J.K. Rowling. Miałabym do niej mnóstwo pytań dotyczących tego, jak ona się zmieniła pod wpływem tak ogromnego sukcesu Harry’ego Pottera.

Gosia

Co najchętniej robi Pani w wolnym czasie?

Czytam książki, chodzę na spacery.

Mogąc umówić się na randkę z dowolnym facetem na świecie, kogo by Pani wybrała?

Brada Pitta. Jest seksowny i ma piękny uśmiech.

Izabela Wyszomirska

Pracuje Pani jako pedagog. W jakim stopniu zawód ten miał wpływ na poruszony przez Panią w "Powiedz, że wrócisz" temat przemocy?

Temat tej powieści nie ma związku z moją pracą. To raczej osobiste doświadczenie na to wpłynęło…

Pierwsze młodzieńcze uczucie z założenia powinno opierać się na głosie serca. Ale bywa, że kierujemy się rozumem, przez co (tak jak w przypadku Natalii) kogoś ranimy, a nasz wybór nie zawsze jest tym właściwym. Zwłaszcza dla nas samych. Mówi się, że serce nigdy się nie myli. Czy podpisałaby się Pani pod tym stwierdzeniem?

Nie myli się. Jeśli się w niego wsłuchamy. Rozum niekiedy się myli, ale serce nigdy. Jednak bywa tak, że nasz rozum nie jest w stanie ogarnąć tego, co nasze serce nam podpowiada, i wówczas źle interpretujemy takie sygnały.

W imieniu swoim oraz wszystkich Czytelników mojego bloga dziękuję Romie Nowicz za niezwykle interesujący wywiad.

Laureatowi wyróżnionego pytania serdecznie gratuluję i czekam na maila wraz z podaniem swoich danych adresowych do wysyłki nagrody.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie,

Cyrysia