''Róża'' Agnieszka Opolska

Róża

Agnieszka Opolska

Data premiery: 14 stycznia

Wydawnictwo: Opolska

Ilość stron: 420

Ocena: 5+/6

  Życie Róży jest uporządkowane i przewidywalne: praca w szkole, mieszkanie na krakowskim strzeżonym osiedlu, szczęśliwy związek. Do pełni szczęścia brakuje jej tylko dziecka.

Wszystko zmienia się w dniu, w którym odkrywa tajemnicę swojego męża, Daniela. Podejmuje decyzję, w konsekwencji której trafia do miasta na północy Francji.

Jaką rolę w życiu dziewczyny odegra przedziwne miejsce o nazwie Maison i jego tajemniczy szef, Christopher?

https://opolska.net/

  Agnieszka Opolska urodziła się 14 stycznia 1982 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim. Ukończyła socjologię na UJ. Podczas studiów próbowała swoich sił w charakterze animatorki kultury. Przez ponad 12 lat związana z Tarnowem i regionem tarnowskim, gdzie włączała się w prace lokalnych instytucji i stowarzyszeń na rzecz dzieci i młodzieży. Po studiach zamieszkała w Lille, gdzie uczęszczała do Centre D’art. Plastiques et Visuales oraz pracowała w domu dla bezdomnych Magdala. Studiowała grafikę na ASP w Krakowie. Obecnie wraz z rodziną przebywa w Wielkiej Brytanii. Prowadzi własne przedszkole. W wolnych chwilach pisze i maluje. Zadebiutowała powieścią ,,Anna May’’, która wygrała IV edycję konkursu Literacki Debiut Roku, organizowanego przez wydawnictwo Novae Res. A teraz powraca z nową powieścią, wydaną we własnym wydawnictwie.

  Debiut autorki wspominam niezwykle entuzjastycznie, dlatego bez wahania sięgnęłam po ''Różę'', spodziewając się niezapomnianych emocji. I nie zawiodłam się w żadnym stopniu. Widać, że Agnieszka nie spoczęła na laurach i postawiła sobie poprzeczkę jeszcze wyżej. W efekcie otrzymujemy kawał porządnej prozy, takiej, co trzyma w pełnym zaangażowaniu i nie puszcza do ostatniej strony.

  Sam początek fabuły jest świetny, a im dalej, tym lepiej. Z powodu zatajenia pewnych informacji, Róża znika z życia swojego męża Daniela, nie pozostawiając po sobie najmniejszych śladów obecności. Skąd taka drastyczna decyzja? Czy małżonkowie dojdą kiedyś do porozumienia? Wbrew pozorom nie jest to banalna obyczajówka, gdzie kobieta chce się zemścić na małżonku za krzywdy jakie stały się jego udziałem. Rzeczywistość jest bardziej złożona, niżby się mogło wydawać. Pisarka serwuje nam odpowiednio zbilansowaną dawkę intryg, konszachtów i z wolna ujawnianych tajemnic. Przypomina to misterną układankę, w której jeden element niewiele nam mówi. Dopiero po ułożeniu ostatecznego wzoru odkrywamy pełny, spójny i logiczny obraz całości.

  Jestem zachwycona tą książką. Szczególnie przemawia do mnie kreacja bohaterów, zarówno pierwszo- jak i drugoplanowych. Są wyraziści, wielowymiarowi, z wadami i zaletami - co pozwala spojrzeć na nich jak na prawdziwych, żyjących ludzi. Najbardziej charakterystyczną postacią jest oczywiście Róża. Na zewnątrz twarda, niezależna, pewna siebie, ale w środku krucha, delikatna i wrażliwa. Równie oryginalną osobowością jest Theo – specyficzny artysta skrywający wstrząsającą przeszłość. Był taki moment, kiedy czułam do niego pewną słabość, ale pewna sytuacja zaważyła na tym, że stracił w moich oczach. Niemniej ciekawym mężczyzną jest Christopher - szef Maison (domu dla bezdomnych serc). Na pierwszy rzut oka poważny, zdystansowany, powściągliwy, ale w głębi duszy to dobry człowiek, z którego los okrutnie zadrwił. Warto także wspomnieć o Danielu – mężu Róży. Strasznie irytujący facet. Ale nie zdradzę dlaczego tak uważam, żeby nie zepsuć Wam przyjemności odkrywania poszczególnych faktów. Obserwując życie każdej z tych osób i ich zmagania z codziennością, można dojść do kilku ważnych wniosków, że ludzka natura bywa bardzo skomplikowana i podatna na liczne pokusy, zaś relacje międzyludzkie nie zawsze są łatwe i zrozumiałe.

  Opolska doskonale wie, jak stworzyć wciągającą, wielowątkową historię opartą na solidnych fundamentach. Niczego nie bagatelizuje, niczego nie pomija, ale też nie mydli oczu tanią sensacją. Cała powieść zbudowana jest na głębokim przeświadczeniu, że wszystko ma swój sens i cel, wszystko do czegoś prowadzi. A co ważniejsze – zaskakuje niemal na każdej stronie wymykając się klasycznym szufladkom. Wręcz nie sposób oderwać od czytania. Umiejętnie prowadzona akcja przypomina sinusoidę, której ciąg prowadzi nas po dość wyboistej ścieżce usłanej mnogością problemów, takich jak kryzys w małżeństwie, rodzinne sekrety, zdrada, choroba, śmierć, tajemne układy czy źle pojmowana miłość. A nad wszystkim unosi się klimat artystycznej bohemy i duch ,,Małego Księcia’’, który dodaje książce niesamowitego uroku i subtelnej magii.

  Nie sposób nie wspomnieć o świetnym warsztacie Pani Agnieszki. Odznacza się zdumiewającą lekkością stylu, plastycznością opisów, dbałością o detale i trafnością spostrzeżeń. Potrafi także tworzyć wiarygodne portrety psychologiczne, i nie ma problemów z właściwym oddaniem realiów i tła społeczno-obyczajowego. Ciekawym zabiegiem jest wprowadzenie dwutorowej narracji prowadzonej z punktu widzenia Róży i Daniela. Dzięki temu balansujemy między dwoma opowieściami zyskując szerszy pogląd na większość wydarzeń, co pozwala lepiej zrozumieć niektóre sytuacje. Ale, żeby nie było tak słodko dodam łyżkę dziegciu do tej beczki miodu. Brak klarownego zakończenia pozostawiło mnie z dość sporym poczuciem niedosytu i ciekawości. Być może był to celowy zabieg, pozostawiający furtkę dla kolejnej części, niemniej jednak czuję się zawiedziona. To tak jakby zjeść przepysznego torta, lecz bez upragnionej wisienki.

Podsumowując:

  ''Róża'' to głęboka i przenikliwa powieść psychologiczno-obyczajowa o odwiecznym pragnieniu miłości, pułapce egoizmu zawartej w pędzie do samorealizacji, zaskakujących wyrokach losu, a przede wszystkim o tym, jak wiele człowiek jest w stanie poświęcić i jak daleko przesunąć swoje granice moralności, by odnieść sukces w grze o najwyższą stawkę. Zdecydowanie polecam. 

Fanpage: Agnieszka Opolska: KLIK

Wydawnictwo Opolska: KLIK