''ZANIM NADEJDZIE JUTRO. TOM 2. ZIEMIA LUDZI ZAPOMNIANYCH'' JOANNA JAX

Zanim nadejdzie jutro. Tom 2. 

Ziemia ludzi zapomnianych 

Jax Joanna

Wydawnictwo: Videograf S.A.

Data premiery: 2019-01-22

Liczba stron: 400

Ocena: 9+/10

<<RECENZJA I TOMU>>

  Różni ludzie i ich życiorysy, odmienne spojrzenie na świat i inne marzenia, jednak nadchodzi chwila, gdy ich drogi się krzyżują w jednym z bydlęcych wagonów. Pozbawieni majątku, rozdzieleni z bliskimi, pewnego dnia zostają zmuszeni, by wyruszyć w daleką podróż do miejsca, w którym nic już nie będzie takie samo. Walka o przetrwanie, głód i choroby wystawiają moralność człowieka na ciężką próbę. Postawy i wybory dokonywane w ekstremalnych sytuacjach nie są tak oczywiste, jak mogłoby się z pozoru wydawać. Czy trudy życia i brak perspektyw zmienią tych ludzi na zawsze, czy też zdołają ocalić resztki człowieczeństwa? [opis wydawcy]

  Joanna Jax (właśc. Joanna Jakubczak) – urodziła się i mieszka w Olsztynie. Absolwentka Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. Oprócz pisania powieści maluje na szkle unikatową techniką warstwową, pasjonuje się literaturą biograficzną, grafiką i zajmuje się copywritingiem i jest wolontariuszką w Fundacji dla Rodaka. Zadebiutowała w 2014 roku Dziedzictwem von Becków, które zachwyciło zarówno recenzentów, jak i czytelników. Kolejne powieści: Długa droga do domu (2015) i Piętno von Becków (2016) ugruntowały status Joanny Jax jako pisarki. Miłośnicy jej twórczości entuzjastycznie przyjęli książkę Syn zakonnicy (2018), a także cykle powieściowe – sześć tomów Zemsty i przebaczenia (2018) oraz dwa tomy trylogii Zanim nadejdzie jutro – I: Podróż do krainy umarłych (2018) oraz II: Ziemia ludzi zapomnianych (2019). Głosami czytelników wybrana jako finalistka Festiwalu Pióro i Pazur na najbardziej wzruszającą powieść roku 2014.  Laureatka Wawrzynu – Literackiej Nagrody Warmii i Mazur za rok 2016 (nagroda czytelników). Pod pseudonimem Patrycja May wydała humorystyczną powieść Pamiętnik ze starej szafy (2017).

  Ciężko cokolwiek pisać, gdy łzy cisną się do oczu. Takie emocje wywołuje lektura drugiego tomu ''Zanim nadejdzie jutro''. Wprost nie mogę wyjść z podziwu, w jaki sposób autorka ożywa wojenną rzeczywistość, ukazując tragizm ludzkich losów oraz ich dramatyczne moralne rozterki, dylematy i wybory. Może pani Joanna posiada jakiś magiczny wehikuł czasu? A może w poprzednim wcieleniu była w samym centrum prześladowań nazistowskich i teraz swobodnie przelewa na papier wszystkie wspomnienia? Coś musi być na rzeczy, ponieważ bardzo rzadko spotyka się tak barwną, sugestywną i autentyczną powieść, która swoją ujmującą treścią uderza w najczulsze struny duszy i przenika głęboko do serca odbiorcy. Jestem tak mocno poruszona, że brak mi słów.

  Lata 1940-1942. Spokojna dotychczas egzystencja Polaków zostaje nieoczekiwanie przerwana przez dwóch, bezlitosnych okupantów. Zmuszeni zostawić swój dobytek, kulturę i całe dziedzictwo przodków – udają się na tereny Kazachstanu i Syberii. Teraz każdy ich dzień to niezłomna walka o przetrwanie, którą muszą toczyć nie tylko z oprawcami, ale także między sobą. Czy mimo różnych przeciwności znajdą w sobie dość siły, aby bronić swojej godności  i człowieczeństwa? A może ekstremalne warunki, w jakich się znaleźli, spowodują, że raz na zawsze zatracą wszelkie wartości humanitarne?

  ''Ziemia ludzi zapomnianych'' to godna kontynuacja trzytomowego cyklu, oscylującego wokół najbardziej wstrząsających w dziejach konfliktów zbrojnych. Autorka z niezwykłą pieczołowitością i zaangażowaniem emocjonalnym odmalowuje okrucieństwo, przemoc, bezprawie i upodlenie człowieka, jak również przedstawia różnorodne zachowania ludzi wobec cierpienia, niesprawiedliwości czy poczucia zagrożenia. Tym samym pozwala nam odczuć całą gorycz bólu i ciężar krzywdy wygnańców, a także ujawnia brutalną prawdę o dwoistości naszej natury. "Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono". Powyższe stwierdzenie najlepiej odzwierciedla charakter tej książki. Przygotujcie się na niezapomniane przeżycia.

  Oprócz doskonale odwzorowanych bohaterów, największą zaletą tej lektury jest moim zdaniem klimat przywołujący ducha tamtych czasów. Nic dziwnego, skoro autorka napisała tę publikację zaraz po powrocie z Kazachstanu (jest wolontariuszką Fundacja dla Rodaka, wspierającej zesłańców i ich potomków w Kazachstanie, na Białorusi i w Mołdawii). Dzięki temu zobrazowała wszelkie miejsca, fakty i wspomnienia od potomków Zesłańców w bardzo wymowny, wręcz namacalny sposób. Oczyma wyobraźni z łatwością widziałam bydlęce wagony, katorżniczą pracę kobiet, stepowe lepianki czy też przymusowe roboty więźniów w gettach. Coś porażającego! Uświadomiło mi to, jak niewiele znaczy status społeczny, materialny, religijny czy zawodowy w obliczu okupacji. W gruncie rzeczy wszyscy jadą na tym samym wózku: i hrabianka z dworku w Lewidanach, i ślepy stolarz, i wielka gwiazda wileńskiej sceny, i prosta żona dróżnika z gromadką dzieci etc. Tu zło dotyka każdego. Ale mimo to ekspatrianci nie tracą nadziei na poprawę sytuacji, choć przeczą temu wszystkie znaki na niebie i ziemi. Bo…

⏩–Tak, czasami tak bywa. Kochasz i nie rozumiesz za co i dlaczego, wierzysz, chociaż wszystko temu przeczy, byś wierzył, masz nadzieję, chociaż wszystko krzyczy, że nie powinieneś jej mieć, bo nie widzisz nawet światełka w mroku. To są właśnie paradoksy życia, a jednocześnie nasza największa siła. To z miłości, wiary i nadziei czerpiemy naszą moc. Każdego można złamać, odebrać mu honor, godność i zdrowie, ale tych rzeczy nikt nas pozbawić nie może. One są z nami teraz i będą, gdy umrzemy, a nasze dusze będą krążyć w nieznanym nam świecie''⏪

  Uwielbiam styl pisania pani Joanny Jax. Każde zdanie, każdy dialog i każdy opis jest dopieszczony w najdrobniejszym calu. Żaden z elementów nie ucieka, ani nie odstaje. Pozytywnie oceniam także tempo akcji – płynie szerokim strumieniem, obfitując w szereg wstrząsających sytuacji, drastycznych scen, smutnych momentów oraz kilku drobnych namiastek radości i zadowolenia. Mam jedynie małą uwagę odnośnie braku tłumaczenia rosyjskiego słownictwa. Nie każdy zna ten język, dlatego niektóre sformułowania mogą być niezrozumiałe w odbiorze. Pomijając jednak ten aspekt, całe reszta stoi na niezwykle wysokim poziomie zarówno od strony merytorycznej, jak i formalnej. Chapeau bas! Czekam z niecierpliwością na trzecią część trylogii zatytułowaną ''Druga strona nocy''.

  Podsumowując: ''Ziemia ludzi zapomnianych'' to przejmujące świadectwo sybiraków uciemiężonych przez bezdusznego wroga, który niczym podstępny diabeł, obdarowany przez samego Lucyfera nieskończoną mocą – zsyła swoje ofiary do najgłębszych czeluści piekła. Ta książka nie tylko skłania do przemyśleń nad kruchością człowieczego bytu, ale przede wszystkim uświadamia nam, jak bardzo powinniśmy szanować i doceniać to, co mamy. Bo czasem czysta woda, kromka chleba i ciepły kąt nad głową jest na wagę złota. Krótko mówiąc: wyjątkowa perła wśród powieści obyczajowo-historycznych. Zdecydowanie polecam!

PRZEJDŹ DO SKLEPU