Demony w głowie (patronat)

 

Medalion szczęścia
Danuta Pytlak
 
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data premiery: 3 sierpnia
Ilość stron: ok. 376
Ocena: 5+/6
Patronat:
LITERACKI ŚWIAT CYRYSI



 

    Nigdy nie wiadomo co jest nam pisane i gdzie los nas skieruje.

  Urszula Ornatowicz to nowoczesna singielka po czterdziestce. W wyniku splotu okoliczności, przeprowadza się do odziedziczonego po zdziwaczałej ciotce Gabrieli, zabytkowego domu, położonego na skraju lasu w podwarszawskim miasteczku. Ponoć budynek jest pełen tajemnic i duchów przeszłości. Posiada również piwniczkę, w której znajduje się własnoręcznie zrobiona przez cioteczkę magiczna nalewka wiśniowa. Ale trzeba jej wypić dużo! Wkrótce Ula przekonuje się na własnej skórze do czego może doprowadzić nadmierne spożycie niezwykłego trunku. Trafia na oddział chirurgii, gdzie poznaje José Martineza przystojnego lekarza. Szybko nawiązuje się między nimi nić sympatii. Za to relacje z Basią, najlepszą przyjaciółką ulegają ochłodzeniu. Z jakiego powodu nieżyjąca ciotka zapisała Uli w testamencie swoją rodzinną posiadłość? Czy czarujący chirurg okaże się tym na całe życie, czy może jedynie przelotną znajomością? Dlaczego Basia gniewa się na swoją przyjaciółkę?

  ''Medalion szczęścia'' to druga powieść w dorobku Danuty Pytlak. Autorka z wykształcenia jest politologiem. Na co dzień pracuje korporacji. Kocha książki i zwierzęta. Fotografuje i czasem pisze wiersze. Zadebiutowała powieścią ''Babie lato'', którą miałam okazję poznać i wspominam nader pozytywnie. Zatem nie mogłam odmówić sobie przyjemności poznania najnowszej książki pisarki. I to był strzał w dziesiątkę, gdyż z miejsca wciągnęłam się w historię stworzoną przez panią Danusię.

  Niech Was nie zmyli niepozorna fabuła, bo w rzeczywistości zawiera w sobie wiele ciekawych, fascynujących, nieprawdopodobnych rzeczy. Nie sposób opisać wszystkiego. Wspólnie z Ulą stopniowo poznajemy wszelkie nowinki dotyczące członków familii Ornatowiczów, a także odkrywamy zaskakujące losy wielu pokoleń kobiet z jej rodu, które miały niejedno na sumieniu. Nie przypuszczałam, że kryje się za tym aż tak niezwykła legenda. Nic więcej nie zdradzę, żeby nie zepsuć niespodzianki.

  Istotną rolę w powieści odgrywa również wątek miłosny. Jak się zapewne domyślacie, Ula nawiąże romans z José. Niestety jednocześnie traci przyjaciółkę. Jedna sprzeczka i wszystko się sypie. Ale to nie koniec problemów. Obie kobiety na własne życzenie stają się ofiarami fałszywej wizji szczęścia. Początkowo denerwowało mnie zachowanie zakochanej Uli. Nic nie wiedziała o swoim adoratorze, o jego rodzinie, nawet o nim samym – co lubi, z jakiego miasta pochodzi itp. Jedynie pozwalała mu kochać siebie i tylko to się liczyło. Irytował mnie także ośli upór Basi, która przez błahostkę uniosła się honorem i zerwała kontakt z przyjaciółką. Czy ich relacje wrócą na właściwe tory? Autorka uświadamia, że przyjaźń to coś, o co warto walczyć. Ponieważ życie bez bliskiej nam osoby, bratniej duszy, jest bezsensowne i bezwartościowe. Dlatego czasem lepiej odrzucić wrodzony egoizm i otworzyć się na drugiego człowieka, zaakceptować go takiego jakim jest, ze wszystkimi jego zaletami i wadami.

  Gdzieniegdzie, między stronicami książki pojawia się subtelna nutka metafizyki, która nadaje całości żartobliwego akcentu.

''…zerknęłam na portret pradziadunia wiszący nad kominkiem. Mój ulubiony. I zamarłam z tostem w dłoni. Pradziadunio bowiem już nie podkręcał wąsa i nie uśmiechał się figlarnie. Teraz nieudolnie zasłaniał upierścienioną dłonią rozdziawione ziewaniem usta, a oczy miał nieprzytomne. Czy z niewyspania? I ani śladu po kurwikach, które tak lubiłam!''

  Pisarka zgrabnie przedstawia komizm słowny, niejednokrotnie uśmiechałam się pod nosem - a czasami wręcz parskałam śmiechem. Rozmowy Uli ze swoim przodkiem były jak powiew świeżego powietrza. Znakomity pomysł i doskonała realizacja.

  Wprost nie potrafiłam oderwać się od lektury, tak zaabsorbowała moją uwagę, a jej bohaterowie stali się mi szczególnie bliscy. To wyraziste, naturalne i wiarygodne postacie, jak każdy człowiek mają swoje wady, zalety, mocne i słabe strony. Pierwsze skrzypce gra oczywiście miła, serdeczna i empatyczna panna Ornatowicz, która jakoś nie ma szczęścia do miłości. Jej niezależna natura nie potrafi się pogodzić z kompromisami, jakie wymusza na niej każdy związek. Toteż woli być sama, choć w głębi duszy marzy o swojej drugiej połówce. Równie dobrze prezentują się sylwetki drugoplanowe, są świetnie dopracowane, i każda wyróżnia się barwną osobowością.

  Pani Pytlak ma niezwykle lekkie pióro, pisze ciekawie, z polotem i wyczuciem, w dodatku bardzo obrazowo. Błyskotliwe, niewymuszone dialogi wiernie odzwierciedlają mowę żywą, oddają jej dynamikę i ekspresję. Akcja płynie swoim naturalnym rytmem, ani przez moment nie nudzi. Na duże uznanie zasługuje też scena związana z ratowaniem pieska przywiązanego do drzewa. Traktuję to jako sygnał ostrzegawczy dla właścicieli – barbarzyńców. Jak można wykazać się tak kompletną znieczulicą i brakiem poszanowania wobec czyjegoś życia? Świadomie, z czystego egoizmu skazywać bezbronne zwierzę na okrutną śmierć głodową. Mam nadzieję, że pokazany przez autorkę wątek da do myślenia niektórym ludziom.

  To cudowna książka obok której nie można przejść obojętnie. Wciąga, bawi, wzrusza i skłania do refleksji. Mądrze i błyskotliwie pokazuje, jak ważnym elementem w życiu każdego człowieka jest rodzina, miłość, przyjaźń, altruizm i wiara w lepsze jutro. Gorąco polecam - pełna satysfakcja.

***

Wydawnictwo Zysk i S-ka.