''Cień burzowych chmur'' Edyta Świętek [PATRONAT]

Cień burzowych chmur

Edyta Świętek

Cykl: Spacer Aleją Róż (tom 1)

Wydawnictwo: Replika

Data wydania: 14 lutego

Ocena: 5/6

Patronat medialny:

LITERACKI ŚWIAT CYRYSI
 

  Jest rok 1949. W małopolskiej wsi Pawlice zamieszkują zamożni gospodarze, którzy od dawna byli solą w oku najpierw okolicznego ziemiaństwa – Pawłowskich, a po II wojnie światowej przedstawicieli nowej władzy. Pomiędzy głową rodziny, Bronisławem, a Bartłomiejem Marczykiem, bratem wysoko postawionego funkcjonariusza UB, dochodzi do konfliktu. Marczyk poprzysięga zemstę. Na skutek reformy rolnej Szymczakowie tracą gospodarstwo będące owocem pracy kilku pokoleń. We wsi zostaje utworzona spółdzielnia rolnicza, której zarząd obejmuje Bartek. Mężczyzna zaprowadza własne porządki, uprzykrzając życie ograbionej z majątku rodzinie. Z braku perspektyw Bronek postanawia szukać szczęścia w świecie. Porzuca dotychczasowe życie rolnika i podejmuje pracę przy budowie Nowej Huty. Po pewnym czasie dołącza do niego młodsza siostra Julia, uciekająca przed nienawiścią Marczyka.

źródło opisu: http://www.replika.eu/index.php?k=ksi&id=374

   Edyta Świętek urodziła się 18 grudnia 1975 r. i wychowała w Krakowie, gdzie ukończyła Liceum Ekonomiczne przy Zespole Szkół techniczno-Ekonomicznych Nr 2. Po zdaniu matury zamieszkała w Podłężu. Z wyróżnieniem ukończyła zarządzanie firmą na Krakowskiej Akademii im. A. Frycza-Modrzewskiego. Jest aktywna zawodowo. Prywatnie jest szczęśliwą matką i żoną. Uwielbia długie spacery ze swoją rodziną oraz aktywne spędzanie wolnego czasu na pływalni i siłowni. Miłośniczka literatury, dobrej muzyki i kotów. Dorobek literacki: powieści obyczajowe: „Zerwane więzi” (2010), „Alter ego” (2010), „Wszystkie kształty uczuć” (2011) oraz historia satyryczna „Zakręcone życie Madzi Kociołek” (2013), "Cienie przeszłości" (2014), "Tam gdzie rodzi się miłość" (2014), "Zanim odszedł" (2015) "Tam, gdzie rodzi się zazdrość" (2015), "Cappuccino z cynamonem" (2015), "Wszystkie kształty uczuć" (2016), "Noc perseidów" (2016), "Miód na serce" (2016).

http://replika.eu/index.php?k=aut&l=%A6&id=164

   Znam niemal całą twórczość autorki i z wielką radością obserwuję, jak rozwija się warsztatowo, dba o szczegóły i detale, nie zapominając o wiarygodności warstwy społeczno-obyczajowej i żywych emocjach. Dlatego kiedy otrzymałam propozycję poznania najnowszej prozy pani Edyty – nie zastanawiałam się ani przez moment. I to był strzał w dziesiątkę. Po prostu pełen zachwyt. Aż chce się więcej i jeszcze więcej.

   To historia, która poraża swoim realizmem. Nic dziwnego, wszak fikcja literacka umiejętnie przeplata się tu z autentycznymi zdarzeniami, zaś niektóre postacie mają swoich odpowiedników wśród osób, które dzisiaj znamy z kart powieści historycznych. Fabuła zaczyna się całkiem spokojnie, ale im dalej, tym bardziej nerwowa atmosfera. Poznajemy rodzinę Szymczaków, majętnych gospodarzy, którzy z pokolenia na pokolenie rosną w siłę. Niestety, w wyniku splotu różnych okoliczności, podszytych zawiścią i ludzką podłością – Szymczakowie tracą ojcowiznę i szansę na lepsze jutro. Czy mimo przeciwności losu uda im się wyjść na prostą? A może czeka ich jeszcze więcej trudnych chwil i cierpienia?

   ''Cień burzowych chmur'' wchodzi w skład pięcioczęściowej sagi Spacer Aleją Róż, traktującej o losach rodziny Szymczaków. Już od pierwszych stron zachwyca pieczołowitym odtworzeniem wizerunku wczesnego PRL-u w powojennej Polsce, ukazując jego złożoną rzeczywistość, zachodzące zmiany społeczne, absurdy gospodarki tzw. realnego socjalizmu oraz wszelkie niegodziwości, obłudę i chciwość. Nagle poczułam się tak, jakbym odbyła podróż w czasie. Sentymentalną wędrówkę do lat dzieciństwa. Niesamowite doznania.

   Przez karty książki przewija się cała plejada wielobarwnych postaci, o odmiennych, ale niezwykle wyraziście nakreślonych charakterach i psychologii. Sprawiają wrażenie jakby istnieli naprawdę, jakby "żyli własnym życiem". Mocno zaangażowałam się w ich perypetie, przeżywałam razem z nimi ich wzloty i upadki, ich rozterki i radości. Najwięcej uwagi poświęcono Bronkowi Szymczakowi, jego siostrom – Julii i Krystynie oraz partyjnemu Marczykowi, który staje się źródłem wszelkich nieszczęść i kłopotów wielu osób. Ja z kolei najbardziej polubiłam Dorotę – bliźniaczkę Bronka. Ta biedna dziewczyna cudem ocalała od śmierci, ale jej ciało i dusza na zawsze zostały naznaczone szpetnymi bliznami. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach serii autorka odmieni jej los na lepsze.

   Głównym motorem napędzającym akcję jest niewątpliwie zemsta zrodzona z gniewu, nienawiści i chęci odwetu. Jest jak trucizna, która powoli i stopniowo niszczy reputację, godność człowieka, relacje rodzinne i poczucie bezpieczeństwa. W efekcie dochodzi do wielu nieprzewidzianych komplikacji, a łańcuch przyczynowo-skutkowy zdaje się nie mieć końca. Niejednokrotnie w moich żyłach krew wrzała od złości. Wiem, że źli ludzie istnieją i istnieć będzie, ale mimo wszystko poraża mnie ciemna strona naszego istnienia. Zatruty żądzą posiadania umysł przestaje panować nad swoimi naturalnymi instynktami, w następstwie czego dochodzi do tragedii. Wielkiej tragedii… Nie mogę nic więcej napisać, żeby nie zepsuć Wam przyjemności z odkrywania poszczególnych niuansów.

   Całość napisana jest przystępnym językiem, nie przytłacza nadmiarem opisów, kondensacją historii czy nic nieznaczącymi wątkami. Wszystko zostało odpowiednio wyważone i dopracowane zarówno pod względem stylistycznym, jak i merytorycznym. Naprawdę widać, że pani Edyta włożyła mnóstwo czasu i intelektualnej energii w skonstruowanie tekstu. Nie sposób też nie docenić sugestywnego oddania ducha tamtych czasów. Przez dziesięciolecia w świadomości społecznej Nowa Huta budziła niezbyt przyjemne skojarzenia. Tymczasem autorce udało się z powodzeniem odczarować ten rejon miasta z negatywnej sławy. Z właściwą sobie bezpretensjonalnością uświadamia nam, że najmłodsza dzielnica Krakowa, to nie tylko Kombinat Metalurgiczny – jeden z największych w Europie, ale przede wszystkim ludzie z krwi i kości posiadający plany, marzenia i aspiracje.

   Jeszcze długo po skończonej lekturze pozostawałam pod jej urokiem. Ma w sobie coś takiego, co sprawia, że wciąż się o niej myśli, analizuje pewne fragmenty, ocenia rozmaitość postaw ludzkich wobec drugiego człowieka i każe zastanowić się nad przemijalnością życia i jego sensem. Nie przypuszczałam, że będę tak oczarowana, i tak przejęta. Jestem bardzo ciekawa kontynuacji, bo zakończenie zwiastuje kolejne, całkiem spore problemy.

Podsumowując:

  „Cień burzowych chmur” to wyjątkowa powieść o niekontrolowanej zazdrości, bezwzględnej intrydze, perfidnej manipulacji, a także o poszukiwaniu bliskości drugiego człowieka, pokonywaniu własnych słabości i odnajdowaniu siebie. Bez koloryzowania i niepotrzebnego lukru pokazuje, że nawet w wytworze komunistycznego reżimu jest miejsce na miłość i piękno. Zdecydowanie pozycja godna uwagi i polecenia.

 Edyta Świętek