''Nie czas na zapomnienie'' Agnieszka Walczak-Chojecka

Nie czas na zapomnienie

Agnieszka Walczak-Chojecka

Cykl: Saga bałkańska (tom 2)

Wydawnictwo: Filia

Ocena: 5+/6

  Jasminie udaje się wyrwać z sarajewskiego piekła. Wyrusza w drogę, która jednak naznaczona jest dramatycznymi wydarzeniami, i tymi historycznymi, i całkiem osobistymi.

Mostar, Dubrownik, Hvar, a w końcu Polska. Dziewczynę wszędzie czekają niełatwe wybory. Jedno pozostaje stałe – miłość do Dragana i wiara w jego odnalezienie.

W dobry los chłopaka wierzy też jego polska matka Katarzyna i walczący na wojnie przyjaciel Haris. A Olja?

Być może to jej przypadnie główna rola w tej układance losu. Pamięć jednak potrafi płatać figle… 

 Agnieszka Walczak-Chojecka posiada bardzo bogaty życiorys. Swoją przygodę z literaturą rozpoczęła już w wieku pięciu lat, publikowała swoje wiersze w "Poezji" i "Nowym wyrazie", pisała również słowa piosenek m. in. dla Piotra Rubika. Autorka zagrała jedną z głównych ról w filmie "Grzechy dzieciństwa". Zajmowała się również tłumaczeniami, przekładami słuchowisk, współpracą z radiem czy działalnością biznesową. W 2012 roku porzuciła pracę w korporacji, dzięki czemu powstała jej debiutancka powieść pt. "Dziewczyna z Ajutthai. Niezbyt grzeczna historia". W swoim dorobku literackim posiada też: ''Gdy za­kwitną poziomki'', ''Włoska symfonia'' oraz ''Nie czas na miłość'' (pierwszy tom „Sagi Bałkańskiej”). Najnowsza powieść pt. ''Nie czas na zapomnienie to drugi tom sagi, a obecnie autorka pracuje już nad kolejnym. Więcej na: www.walczak-chojecka.pl

  Pamiętam swoje obawy przed sięgnięciem po pierwszy tom sagi bałkańskiej, gdyż tematyka około wojenna nie jest moją ulubioną. Ale kiedy zapoznałam się z historią Jasminy i Dra­gana, wyzbyłam się wszelkich uprzedzeń. Nagle poczułam się tak, jakbym była w świecie bohate­rów, w dramatycznej wojennej scenerii i przeżywała ich problemy niemal jak własne. Niesamowite i przejmujące doznania. Dlatego z wielkim utęsknieniem czekałam na niniejszą kontynuację. W końcu moja cierpliwość została nagrodzona, i to z sowitą nawiązką.

  Tyle emocji, tyle wzruszeń i tyle autorefleksji – aż trudno wszystko ogarnąć. Wydaje się, że to nie fikcja, tylko wierne odbicie rzeczywistości. Nie ma tutaj żadnego epatowania sztucznością, podrasowania szczegółów, ani żadnych prostackich rozwiązań czy tanich chwytów pod publiczkę. Wszystko zostało starannie przygotowane i dopracowane zarówno pod względem merytorycznym jak i stylistycznym. Nic dziwnego, wszak pani Agnieszka z wykształcenia jest slawistką, mieszkała kilka lat w byłej Jugosławii i tematy związane z Bałkana­mi są jej bardzo bliskie. Mimo to cały czas stara się pogłębiać wiedzę na temat brato­bójczego konfliktu lat dziewięćdziesiątych – czyta literaturę faktu, ogląda filmy, gromadzi informa­cje i przede wszystkim rozmawia z osobami, które brały bezpośredni udział w wojennych wydarzeniach. W rezultacie możemy podziwiać niezrównane bogactwo historycznych zdarzeń przeplatanych z rzeczywistością przetworzoną przez wyobraźnię autorki. Pełen podziw i uznanie.

  Co w fabule piszczy? Na Bałkanach wciąż toczy się bratobójcza wojna. Na szczęście Jasminie udaje się wydostać z oblężonego Sarajewa. W wyniku splotu nieprzewidzianych okoliczności trafia do Polski, do domu rodzinnego Katarzyny – matki Dragana. Tymczasem wszelkie znaki na niebie i ziemi świadczą o tym, że Dragan nie żyje. Czyżby to koniec wielkiej miłości współczesnego Romea i Juli?

,,Czasem wydaje nam się, że sięgnęliśmy dna, że bar­dziej mroczne dni nie mogą już nadejść, a jednak kolejny odpływ porywa nas silną falą coraz dalej od spokojnego lądu. Jesteśmy przekonani, że świat się na nas uwziął, że urodziliśmy się z genem pecha i już nic nie da się z tym zrobić.''
 

  Boleśnie piękna powieść. Porusza najczulsze struny naszej wrażliwości, przypomina o najważniejszych wartościach w życiu człowieka i skłania do głębszych refleksji nad życiem, przemijalnością, śmiercią i bezsensownym cierpieniem niewinnych ludzi. A zarazem wnosi niesamowitą nadzieję pokazując, że nawet wśród ciemnych chmur można znaleźć maleńki promyk słońca. Wystarczy odkryć swoją wewnętrzną siłę, uwierzyć w nią i dzięki niej iść dalej. Tylko tyle i aż tyle.

  Akcja powieści rozgrywa się w wielu zakątkach świata między innymi w Belgradzie, Dusznikach–Zdroju, Kłodzku, Hvarze, Warszawie, Sarajewie, Dubrowniku, Mostarze i w Kobierzycach. W wymienionych miejscach przeplatają się losy Jasminy i Kasi. Obie kobiety choć zupełnie różne od siebie, łączy wiele: lęk przed utratą bliskiej osoby, wątpliwość w słuszność obranej drogi, niepewność jutra i tęsknota za dawnymi, lepszymi czasami. Ważną rolę odgrywa także Olja i Tarik. Ich pojawienie się nie jest dziełem przypadku. Przeciwnie. Dodają wydarzeniom niepowtarzalnego kolorytu i charakteru. Resztę szczegółów musicie odkryć sami.

  Fenomenalna lektura, której nie sposób zapomnieć. Urzeka barwnością języka, plastycznością opisów, złożonością formy, dbałością o najmniejsze detale, ale jednocześnie poraża swoim realizmem oraz przytłaczającym klimatem biedy, nędzy i tragedii wojny. Lecz największą zaletą są zindywidualizowane, pełnokrwiste postacie, z wiarygodnymi portretami psychologicznymi. Jak każdy z nas mają wady, zalety, pragnienia. Cierpią, zazdroszczą, boją się, ulegają chwilowym impulsom czy nastrojom. Dzięki temu książka zyskuje na głębi i autentyczności. Wspomnę jeszcze o zakończeniu, po prostu cudowne! Nie mogę się doczekać kolejnego tomu. Ogólnie rzecz biorąc, nie mam się do czego przyczepić. Naprawdę widać ogrom serca, które autorka wkłada w każdą, nawet najdrobniejszą wykonaną rzecz. Oby tak dalej. 

Podsumowując:

   "Nie czas na zapomnienie" to niezwykła i przejmująca historia o wielkiej sile miłości, zdolnej do stawienia czoła wielu przeszkodom, niełatwych życiowych wyborach i potężnej więzi łączącej dwie dusze, która z właściwą sobie mocą potrafi przedrzeć się przez zasłonę ludzkiej niepamięci. Jestem absolutnie oczarowana i przejęta. Co tu więcej pisać? Lepiej przeczytajcie i oceńcie sami.

 Agnieszka Walczak-Chojecka