''Dzień cudu'' Wioletta Sawicka (Dziś wiem, życie cudem jest. Co chcę, mogę z niego mieć.)

Dzień cudu
Wioletta Sawicka
Data premiery: 4 sierpnia
Ilość stron:464
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Ocena: 6/6
 

~~ * ~~

Czasem trzeba prawie umrzeć, by zacząć żyć na nowo.

   Pewnej nocy los na drodze Piotra stawia Hankę. Piotr ratuje jej życie i czuje się za nią odpowiedzialny. Hanka początkowo jest nieufna, powoli otwiera się przed nim. Skrajnie różni, a potrzebni sobie. Ona z bagażem trudnych doświadczeń i piętnem śmierci, on niedoceniony z porażającą niemocą twórczą. Zawierają układ. On jej pomoże wymyślić sposób, by mogła odejść na swoich warunkach, a w zamian zyska temat na książkę. Hanka sporządza listę marzeń, które chciałaby zrealizować przed śmiercią. Każdy dzień z Piotrem to dla Hanki dzień cudu. 

 https://ksiegarnia.proszynski.pl/product,73255

  Wioletta Sawicka urodziła się i mieszka na Warmii. Z wykształcenia pedagog, z pasji dziennikarka radiowa, prasowa i telewizyjna. Zawodowo realizuje się w pisaniu reportaży i przeprowadzaniu wywiadów z ciekawymi ludźmi. O sobie wie jedno - że składa się z samych sprzeczności. Prywatnie szczęśliwa żona wciąż tego samego męża, matka bardzo dorosłego syna oraz dorastającej córki. Pasjami lubi czytać książki. Najlepiej kilka naraz. Autorka powieści ''Wyjdziesz za mnie, kotku?'', ''Będzie dobrze, kotku'' i ''Jeśli się odnajdziemy, kotku.''

  Zacznę tak nietypowo, bo od zakończenia powieści, które totalnie mnie zaskoczyło i rozstroiło. Szlochałam bez opamiętania. To było jak katharsis. Odreagowałam wszystkie nagromadzone we mnie emocje. Tego nie da się opisać. To trzeba przeżyć.

  Jedną z największych zalet tej książki jest nieszablonowy pomysł na fabułę. Poznajemy dwudziestopięcioletnią dziewczynę, która właśnie dowiaduje się, że ma nieoperacyjnego glejaka pnia mózgu oraz czterdziestoletniego Piotra, byłego policjanta, obecnie pisarza powieści kryminalnych. Oboje pochodzą ze skrajnie różnych kręgów społecznych, dzieli ich status majątkowy, pochodzenie i wykształcenie. W normalnych warunkach pewnie nigdy by się nie spotkali. Jednakże przewrotny los splata ich ścieżki. Ona prosi go o pewną przysługę, a on ma dla niej pewną propozycję.

,,Tak. Proponuję ci układ. Tu jest wszystko zapisane.’’

  Jakie plany i oczekiwania mają wobec siebie? Czy uda im się osiągnąć wytyczony cel?

  Gdybym tylko wiedziała, że powieść porusza tematykę związaną z chorobą nowotworową – to chyba zrezygnowałabym z czytania, bo to ponad moją biedną psychikę. Tak bardzo przejęłam się losem Hanki, że nie potrafiłam się skupić na prostych codziennych czynnościach. Ale z drugiej strony nie żałuję ani sekundy spędzonej z tą lekturą. Dała mi dużo więcej, niż mogłam się spodziewać. Obudziła we mnie jakieś ogromne pokłady zapału i pragnienia, by cieszyć się każdym dniem, każdą przeżytą chwilą z bliskimi. I choćby dlatego warto po nią sięgnąć.

 Autorka bardzo realistycznie przedstawiła sylwetki wszystkich bohaterów, iż miałam wrażenie, że są to postacie z krwi i kości, mające swoje odzwierciedlenie w realnym świecie. Strasznie było mi żal Hani. Taka młoda osoba, a los jej nigdy nie rozpieszczał. Wyrwała się popegeerowskiej wioski do miasta. Byle dalej od biedy, marnej przyszłości i jeszcze gorszej przeszłości, aby wyjść za mąż z rozsądku. 
 

,,Robert potrzebował kogoś do prowadzenia domu i sklepiku. Dla mnie była to szansa na zmianę ponurej rzeczywistości. (…) Tkwiłam w nijakim związku, w letniej temperaturze uczuć, z człowiekiem, który mnie nie kochał ani ja jego. Ale nie narzekałam. Mogłam trafić dużo gorzej.’’

  A potem znienacka pojawia się… druzgocąca diagnoza.

,,Od dziś będziemy mieszkać tam we trójkę. Mój mąż, ja i rak. Rak należy tylko do mnie. Mój mąż jeszcze nie wie, że ma konkurenta.’’

  Jednak mimo strasznego wyroku nie popada w skrajną rozpacz. Wręcz przeciwnie.  Nie toleruje litości i użalania się nad swoim stanem. Ze spokojem czeka na nieuniknioną śmierć, chociaż jak każdy człowiek miewa momenty załamania, bezsilności i rozpaczy. Z kolei Piotr na pozór ma wszystko: wspaniały dom, kochających rodziców, odnosi sukcesy jako pisarz, i nie może narzekać na brak zainteresowania ze strony płci pięknej. Mimo to nie odczuwa pełnej satysfakcji, czegoś mu brakuje. Dopiero gdy na swojej drodze spotyka nieuleczalnie chorą Hankę – jego świat zaczyna nabierać zupełnie innych barw. Dzięki niej odradza się na nowo. Dostrzega radość życia i odnajduje swoistą magię w prostych, prozaicznych rzeczach i czynnościach.

  W całość umiejętnie wpleciono wątek miłosny, który jest po prostu rewelacyjny. Nakreślony subtelnie, z wyczuciem, bez drażniącego banału. Nie mogę zdradzić zbyt wielu szczegółów, dlatego jedynie napiszę, że wszystko podąża swoim własnym rytmem ku swemu przeznaczeniu. Reszty musicie dowiedzieć się sami.

  W książce poruszono bardzo ważną kwestię związaną z brakiem okazywania uczuć swoim najbliższym. Dotyczy to w szczególności relacji między rodzicami a dziećmi. Niektórzy opiekunowie z różnych przyczyn nie potrafią przekazać swojemu potomstwu należytej miłości. W efekcie rodzi się u dziecka poczucie bycia gorszym czy mniej wartościowym. Toteż powinniśmy dołożyć wszelkich starań, aby bliska nam osoba czuła się kochana i potrzebna. Bo czasem jedno słowo może zdziałać cuda.

,,Są słowa, które ranią, ale są też takie, których brak boli najbardziej. Ja nigdy nie usłyszałam tego ani od matki, ani od ojca. Nie było ich na to stać. Na to jedno, jedyne słowo. Przez to jestem kaleką.’’

  Urzeka mnie styl, jakim posługuje się autorka. Pisze prostym, plastycznym językiem, porusza ważne tematy i umiejętnie kreuje naszą codzienną rzeczywistość. Nic nie zostało na siłę naciągnięte czy przekombinowane. Wszystko ma swój sens i logikę ładnie zazębiając całą historię. Także akcja jest wciągająca, zawiera zarówno sceny wzruszające, jak i optymistyczne. W ogólnym rozrachunku nie mam się do czego przyczepić. Według mnie to kawał znakomitej prozy na najwyższym poziomie.

   Podsumowując: Mądra i wzruszająca opowieść o życiu, chorobie, przyjaźni, miłości, wielkiej przemianie, pogodzeniu się z tym, co nieuchronne i zaskakujących kolejach losu. Niesie ze sobą piękne przesłanie – nie popadaj w bierność i życiowy marazm. Nie zostawiaj niczego na potem. Każdego dnia walcz o siebie, swoje marzenia i szczęście, bo nigdy nie wiadomo, co przyniesie przyszłość. Szczerze polecam. Z całą pewnością nie pożałujecie. 

Fanpage W.Sawickiej: klik