Bez słów - Mia Sheridan (Głos serca)

Bez słów

Mia Sheridan

Wydawnictwo: Otwarte

Ocena: 6+/6

,,Czasami tyle wystarczy – jedna osoba pragnąca wysłuchać głosu twojego serca. Głosu, którego nikt inny nie chciał ani nie próbował słuchać.’’

  Pewnego dnia do Main – niewielkiego, malowniczego miasteczka położonego nad jeziorem przybywa Bree Prescott. Dziewczyna ma nadzieję, że znajdzie tu upragniony spokój i wewnętrzną harmonię. Wkrótce na jej drodze staje Archer Hale – miejscowy outsider, który w wyniku tragicznego wypadku stracił nie tylko wszystkich swoich bliskich, ale także zdolność mówienia. Po przełamaniu początkowej nieufności nawiązuje się między nimi nić sympatii. Tylko czy kiełkujące w ciszy uczucie ma szansę przetrwać?

  Mia Sheridan — autorka wielu bestsellerów „New York Timesa”, „USA Today” i „Wall Street Journal”, takich jak Archer’s Voice, Becoming Calder i Finding Eden. Uwielbia snuć opowieści o prawdziwej miłości i o ludziach, którzy są sobie przeznaczeni. Mieszka z mężem w Cincinnati w stanie Ohio.

  Naprawdę nie wiem, co mam napisać. Kłębi się we mnie tyle emocji. Tyle myśli. To niewątpliwie jedna z najpiękniejszych i najbardziej przejmujących powieści o miłości, jakie w życiu czytałam. Opowiada o cierpieniu, wyobcowaniu, nietolerancji, jak również o budzącej się powoli nadziei, zaufaniu, uzdrawiającej mocy miłości i przeznaczeniu, które zawsze chodzi swoimi ścieżkami.

  Poznajmy dwoje młodych ludzi, których los boleśnie doświadczył i sami nie są w stanie zaradzić nawarstwiającym się problemom. Bree co noc nawiedzają koszmarne wspomnienia, które nie pozwalają jej normalnie funkcjonować. Natomiast niemy Archer obarczony brzemieniem niewyobrażalnej tragedii z dzieciństwa, stroni od społeczeństwa, znosząc cierpliwie swój wewnętrzny ból, nieufność, smutek i samotność.

,,Myślałem o tym, ile nas dzieli, mnie i Bree… i jacy przy tym jesteśmy podobni. Ona dźwigała poczucie winy spowodowane przekonaniem, że nie walczyła wtedy, kiedy należało. Ja zaś nosiłem bliznę, która przypominała mi, co się dzieje, gdy człowiek walczy.''

  Autorka z niesamowitą precyzją nakreśla nam losy swoich bohaterów i po mistrzowsku buduje ich psychologiczną głębię. Z każdą kolejną stroną dowiadujemy się o nich coraz więcej, poznajemy ich rozterki, wątpliwości, obawy i nadzieje. Z łatwością zżywamy się z nimi i wspieramy zarówno w chwilach dobrych, jak i złych. Szczególnie pieczołowicie dopracowano postać Archera. Wzruszenie ściskało mi gardło śledząc jego niedolę. Osierocony w wieku siedmiu lat, wychowywany przez wuja schizofrenika, odrzucony przez lokalne społeczeństwo. Nikt nawet nie podejrzewa, że ten dziwny, milczący pustelnik ma w sobie olbrzymie pokłady dobroci, łagodności i ciepła. Na szczęście spotka na swojej drodze wyjątkową dziewczynę, która wyciąga do niego pomocną dłoń i dostrzega w nim coś, czego nikt wcześniej nie chciał widzieć. 

  Najbardziej mnie ujął subtelnie poprowadzony wątek miłosny. Proces ten przypomina oswajanie dzikiego zwierzęcia. Prawie całe swoje dotychczasowe życie Archer pozbawiony był życzliwości, bliskości i uwagi. Dlatego przyjaźń z Bree pod wieloma względami jest dla niego przytłaczająca. Jednak z biegiem czasu ich więź staje się coraz silniejsza i bardziej intensywna. Dzięki niej odkrywa świat na nowo, stopniowo pokonuje własne lęki i przełamuje otaczające go bariery. Także Bree pod troskliwą opieką swojego mojego milczącego chłopca odzyskuje spokój i poczucie bezpieczeństwa. Mogłoby się wydawać, że nic nie zburzy tej sielanki. Niestety, los bywa przewrotny i okrutny. Nasi bohaterowie już wkrótce przekonają się o tym na własnej skórze.

  To niezwykła książka. Niesie w sobie silne wołanie o tolerancję i akceptowanie inności. Bardzo trudno jest żyć bez narządu mowy. Nie móc wydawać z siebie żadnych dźwięków - ani śmiać się, ani krzyczeć, ani płakać. Lecz jeszcze trudniejsze jest borykanie się z odrzuceniem społeczeństwa, którzy traktują odmienność fizyczną, jako coś gorszego. Nie widzą człowieka, tylko dziwadło. A przecież każdy zasługuje na to, by godnie żyć – ma prawo wychodzić z domu, przebywać wśród ludzi, poznawać świat. Dlatego tak ważne jest, abyśmy nie bali się osób niepełnosprawnych, gdyż są to tak samo wartościowi, jak zdrowe, silne jednostki.

  Cudowna powieść, napisana prostym i pięknym językiem. Autorka misternie konstruuje fabułę, nie pozwalając sobie na jakąkolwiek nielogiczność. Z kolei opisy są tak autentyczne, że przed oczami jak klatki filmu przewijają się różne sceny. Nie brak też wątków erotycznych, acz przedstawione są w sposób niezwykle subtelny, pobrzmiewający nutą lirycznej zmysłowości. Generalnie dużo się dzieje. Tak jak w życiu łzy szczęścia mieszają się ze łzami smutku. Nikt nie powinien być rozczarowany.

Podsumowując: