Nie taki diabeł - Maria Krzak (Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle)

Nie taki diabeł

Maria Krzak

Wydawnictwo : Novae Res

Stron : 404

Ocena: 4/6

~~ * ~~

  Podobno, "Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle". Ile jest prawdy w tym powiedzeniu?

  Jagoda Bielińska-Ptyś kiedyś była piękną, zgrabną sportsmenką, chlubą polskiego sportu. Jednak macierzyństwo i małżeństwo zmieniło ją w zrzędliwą i wredną kobietę o rubensowskich kształtach. Jakby tego było mało, mąż Janusz ją zdradza, zaś trzej synowie w ogóle nie interesują się losem swojej matki. Co zrobić takiej sytuacji? Posłać wszystkich do diabła, czy zawrzeć z diabłem pakt? Jagoda postanawia wybrać tą drugą opcję, tym bardziej, że najprawdziwszy w świecie diabeł akurat przebywa w Warszawie i ma dla niej propozycję nie do odrzucenia. W zamian za atrakcyjność fizyczną musi zwerbować dziesięć dusz. Jak potoczą się losy nowo odmienionej Jagody?

  Maria Krzak to kobieta, której cały dom zawalony jest książkami – można je bowiem znaleźć wszędzie, w łóżku, obok łóżka czy na parapecie w kuchni. Autorka czyta zgodnie z instynktem i potrzebą chwili. Nie wierzy w diabły ani anioły. "Nie taki diabeł" to jej debiut literacki, napisany w okresie styczeń-kwiecień 2014 r.

  Nie wiem, jak ocenić tę książkę. Bywały chwile, kiedy czytałam ją z niesłabnącym zainteresowaniem, ale zdarzały się też momenty, w których miałam dość i porzucałam lekturę na rzecz innych zajęć. Na pewno muszę pochwalić nietuzinkowy pomysł na fabułę. Rozgoryczona kobieta i nieporadny diabeł. Co może wyjść z takiego połączenia? Autorka stworzyła pełną humoru i życiowej satyry współczesną powieść obyczajową. Pokazuje Polskę i Polaków z zupełnie innej strony, niż byśmy się spodziewali. I to właśnie czyni tę pozycję na swój sposób wyjątkową i wartą uwagi.

  Największym atutem tej lektury są zróżnicowani i wyraziści bohaterowie. Bez nich nic nie byłoby takie same. Prym oczywiście wiedzie Jagoda Bielska przemieniona w zjawiskową femme fatale, przynosząca zgubę zakochanym w niej mężczyznom. Niestety, jej uroda nie idzie w parze z charakterem. Klnie jak szewc bez powodu i nie posiada nawet grama ogłady. W porównaniu z nią, niezbyt rozgarnięty Vaculleus, zwany także Wackiem, to niemal chodzący anioł. Szczerze przyznam, że mimo usilnych starań, nie dałam rady polubić kapryśnej, impulsywnej Jagody. To już postać diabła budzi większą sympatię. Chociaż jest brzydki jak noc, to jego wnętrze skrywa pokłady empatii, troski i zaangażowania. Nie zmienia to jednak faktu, że razem świetnie się uzupełniają.

  Jak już wcześniej wspomniałam, mam ambiwalentne wrażenia płynące z czytania tej powieści. Niewątpliwym plusem jest soczysty język ociekający ironią, kpiną i sarkazmem oraz plastyczność przekazu. Łatwo wyobrazić sobie daną osobę i sytuację, w jakiej aktualnie się znajduje. Interesująca jest także akcja obfitująca w niecodzienne i osobliwe przygody. Jednak kilka rzeczy przydałoby się poprawić. Przede wszystkim niektóre fragmenty są nadmiernie rozbudowane i moim zdaniem śmiało można było je ''uszczuplić'', bez szkody dla całości. Liczyłam również na więcej komizmu sytuacyjnego. Lecz największy zarzut mam do nachalnych wulgaryzmów, których aż roi się w tekście. Z reguły przekleństwa mi nie przeszkadzają, co więcej, uważam, że niejednokrotnie podkreślają wagę wypowiedzi, dodając charakteru całej historii. Mimo to pani Maria zdecydowanie przesadziła z wiązanką siarczystych inwektyw. Przyniosło to tylko negatywne rezultaty i efekt odwrotny od zamierzonego. Za to nieprzewidywalne zakończenie przypadło mi do gustu. Aż miałam ochotę przytaknąć i powiedzieć: ''każdy dostał to, na co zasłużył''.

  Podsumowując: ,,Nie taki diabeł’’ to błyskotliwa i zabawna komedia o zdradzie, diabelskiej magii i przewrotności ludzkiej natury. Czasem irytuje, czasem rozśmiesza, czasem skłania do refleksji, ale przede wszystkim pozwala spojrzeć z dystansu na siebie i otaczający nas świat. Polecam zainteresowanym. 

 FP książki ''Nie taki diabeł''.